Help! Heb ik wel genoeg gezinsrituelen?

Gister een artikel gelezen over de rol van rituelen in gezinnen. Of eigenlijk specifiek in samengestelde gezinnen. Indrukwekkend, pijnlijk en mooi. Over hoe ouders in samengestelde gezinnen van het nieuwe gezin een eenheid willen maken. Maar ook hoe er ook nog geprobeerd wordt om een klein beetje van het oude te bewaren, om dat speciale momentje of lijntje met je kind vast te houden.
Wat een belangrijke rol speelt in het slagen hierin blijkt het vasthouden, omvormen en/of creëren van rituelen. Wat zijn dan rituelen? Bijvoorbeeld kerst of verjaardagen op een bepaalde manier of plek vieren, maar ook samen naar voetbalwedstrijden kijken of voor het slapen gaan samen een boekje lezen. En wat mij vooral raakte was de feitelijke betekenis van deze rituelen: een uiting van hoe waardevol je als ouder de band met je kind vindt.
Ok, die was best raak. Want die band vind ik ook belangrijk, maar heb ik dan wel genoeg rituelen in mijn eigen wonderlijke gezin? Van kerst maken we niet heel veel bijzonders, maar gelukkig wel altijd een paasontbijt inclusief verstopte eieren. Op moederdag ontbijt op bed en op vrijdagmiddag altijd croissantjes eten met dochterlief. Gelukkig, het valt wel mee. De kinderen krijgen toch nog wel wat mee zo. En eigenlijk vind ik ze zelf ook heerlijk, onze eigen rituelen.

Dus...het is 1e pinksterdag. Tijd om een pinksterritueel te introduceren! Ideeën zijn welkom!

Voorlopig zijn ze nog bij hun vader dus ga ik eerst maar even mijn eigen ritueel doen: een heerlijke eigengemaakte latte. Een uiting van hoe waardevol ik de band met mijzelf op deze heerlijke zondagochtend vind ;)

Artikel ook lezen? Deze was het: Braithwaite, Baxter & Harper (1998). The role of rituals in the management of the dialectical tension of “old” and “new” in blended families. Communication Studies, 49-2.